Nazywam się Gregory Watson i mam nieco ponad 50 lat.

Mieszkam w tej okolicy od ponad dwóch dekad.

Od kiedy osiem lat temu straciłem moją żonę Margaret na raka, zostaliśmy tu tylko ja i mój wnuk Harry.

On studiuje na stypendium w innym mieście i chociaż przyjeżdża na wakacje, ja większość czasu spędzam sama, ciesząc się ciszą, na którą zapracowałam przez lata.

To spokojne życie uległo drastycznej zmianie, gdy Jack i jego syn Drew wprowadzili się do sąsiedniego domu.

Jack, ze swoim ważnym zachowaniem, zaczął mnie natychmiast irytować.

Nie minęło dużo czasu, zanim zaczął parkować na zarezerwowanym przeze mnie miejscu, co było dla mnie szczególnie ważne, biorąc pod uwagę mój przewlekły ból nogi.

Pomimo moich uprzejmych próśb o przestawienie samochodu, Jack zachowywał się z pogardą i sytuacja się zaostrzyła.

Pewnego ranka obudziłem się i zobaczyłem, że mój samochód jest cały owinięty taśmą klejącą.

Stałam tam i wściekałam się, co dawało mi znać o mojej frustracji.

Było jasne, że za tym małym aktem wandalizmu stali Jack i Drew, którzy chcieli mnie zmusić do oddania mi miejsca parkingowego.

Zdeterminowany, by się nie poddać, zrobiłem zdjęcia samochodu jako dowód i spędziłem kilka godzin na żmudnym usuwaniu taśmy.

Później zwróciłem się do Noaha i Chrisa, dwójki miejscowych dzieciaków, które stały się dla mnie jak rodzina po stracie rodziców.

Kelly, ich babcia, bardzo chętnie poparła nasz plan zemsty.

„Damy Jackowi lekcję, której nie zapomni” – powiedziałam, uśmiechając się do Noaha.

Wyciągnęłam biodegradowalny brokat, plastikowe flamingi i bryzę i wyobraziłam sobie, jak zareaguje Jack.

Tej nocy Noah, Chris i ja zabraliśmy się do pracy.

Pokryliśmy ogród Jacka brokatem, umieściliśmy armię różowych flamingów i zawiesiliśmy głośne wiatry wokół jego domu.

Widok podwórka Jacka zamienionego w mieniący się spektakl, któremu towarzyszył nieustanny szum wiatru, był prawdziwie poetycką zemstą.

Następnego ranka powstrzymałam śmiech, gdy patrzyłam, jak Jack wychodzi, by stawić czoła chaosowi.

Jego zdezorientowanie i rozczarowanie było widoczne, gdy rozejrzał się po ogrodzie.

Wyszedłem, przybrałem niewinną minę i rzuciłem dowcipny komentarz na temat jego „bałaganu”.

Zanim Jack zdążył odpowiedzieć, przybycie dwóch policjantów — dzięki mojemu strategicznemu pomysłowi — jeszcze bardziej skomplikowało jego sytuację.

Przybyli, aby zająć się skargami dotyczącymi naruszeń przepisów parkingowych Jacka i aktów wandalizmu wobec jego samochodu. Jack był wyraźnie zdezorientowany.

Teraz, gdy Jacka i Drewa już nie ma, w końcu odzyskałem swoje miejsce parkingowe.

Tego samego dnia Noah, Chris i Kelly przyszli świętować.

Kelly mocno mnie uściskała i wyraziła ulgę i wsparcie.

„Noah i Chris, jesteście najlepsi” – powiedziałem, uśmiechając się do moich młodych przyjaciół, którzy mnie wspierali.

W miarę jak wieczór zbliżał się ku końcowi, problemy okolicy zdawały się być odległym wspomnieniem.

Powrócił pokój, a przyjaźń z sąsiadami była silniejsza niż kiedykolwiek.

Kilka tygodni później Harry wrócił do domu na święta.

Nasz dom, teraz pełen ciepła i śmiechu, stał się idealnym tłem do opowiedzenia tej historii.

Kiedy zebraliśmy się wokół kominka, opowiedziałem historię naszej sąsiedzkiej sagi.

Oczy Harry’ego rozszerzyły się, gdy słuchał szczegółów, i roześmiał się serdecznie.

„Chciałbym to zobaczyć” – powiedział, wciąż chichocząc.

„Spodobałoby ci się to” – powiedział Chris, odchylając się do tyłu.

„To było jak film” – dodał Noah, dzieląc się najnowszymi wiadomościami.

„Słyszałem, że musieli zapłacić dużą grzywnę i opuścić ten obszar na zawsze”.

Kelly dodał: „Teraz możemy wszyscy żyć w pokoju, prawda, Greg?”

Skinęłam głową, czując wokół siebie ciepło rodziny i przyjaciół.

Gdy dzieliliśmy się kolejnymi historiami i snuliśmy plany na przyszłość, w domu panowała radość i miłość.

Nie chodziło mi tylko o odzyskanie miejsca parkingowego czy zemstę; Chodziło o siłę naszych więzi i wspomnienia, które wspólnie stworzyliśmy.

I to było najważniejsze.